Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

İnsan hakları, insan olmanın kazandırdığı haklardır; başkası tarafından verilen bir söze ya da teminata bağlı olarak ya da satın alarak elde ettiğimiz haklar değillerdir. İnsan hakları, insan olmamızın ve insan onurumuzun doğal bir sonucudur.

İnsan onuru ve eşitlik, insan hakları fikrinin merkezinde yer alan iki temel değerdir. Bütün insanların eşit olması, insan haklarını evrensel kılar, insan hakları daha iyi ve onurlu bir yaşam için gerekli olan temel standartlar tanımlandığında anlaşılabilir.

Hepimiz insan haklarını korumalıyız. Ulusal ve uluslararası düzenlemeler ve/veya kamu otoritesini kullananlar insan hak ve özgürlüklerini kısıtlayabilirler. Ancak hiç kimse bu kısıtlamaların evrensel insan haklan normlarını ihlal ettiğine işaret etmezse, haklarımızın ihlali devam eder. Bireyler olarak, kendi yaşamlarımızda başkalarının haklarına saygı göstermenin yanısıra, kamu otoritelerinin ve diğerlerinin faaliyetleri üzerinden gözümüzü ayırmamalıyız. Koruyucu sistemler bizim için vardır. Biz de bunları kullanmalı ve gelişimine katkıda bulunmalıyız.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

İmam Maturidi'nin adı, Ebu Mansur Muhammed b. Muhammed bin Mansur'dur. O, bugün Özbekistan sınırları içerisindeki Semerkand şehrine bağlı Maturit Köyü'nde doğmuştur. Doğum tarihi kesin olarak bilinmemektedir. Türk asıllıdır. Döneminin ünlü İslam bilginlerinden dersler almıştır. Hanefi mezhebine mensuptur. Ehl-i Sünnet'in 2 büyük ekolünden biri olan Maturidilik, adını İmam Maturidi'den almıştır. Kur'an'ı baştan sona tefsir etmiştir ve tefsirine "Kur'an'ın Akılla Yorumu" adını vermiştir. İnanç ve itikatla ilgili yazdığı "Kitabu't-Tevh" adlı eseri, Türkçe'ye çevrilerek yayımlanmıştır. Kendi döneminde bölgede faaliyet gösteren diğer mezhep mensuplarına karşı, mücadele vermiştir. Çok sayıda öğrenci yetiştirmiştir. 333/944 yılında Semerkand'da ölmüştür. Fikirleri Türk toplulukları tarafından benimsenmiştir. Bu yüzden bugün Türk dünyasının çoğunluğu fıkıhta Hanefi itikatta Maturidi mezhebindendir.
Maturidi, inanç konularını temellendirirken ve dini problemleri çözerken sık sık akla başvurur. Ele aldığı konuları akla uygun bir şekilde izah eder. Ona göre akıl, Allah'ın bir emanetidir. Ayrıca iyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan, yararlıyı zararlıdan ayıran bir araçtır. Akıl tıpkı ayet ve hadisler gibi, dinde bir delildir ve doğru bilginin kaynağıdır. İnsanlar iyi ve kötüyü, çirkin ve güzeli aklıyla bilebilir.

İnanç akılla savunulmalı
İmam Maturidi'ye göre, akıl, sadece dini bilginin kaynağı değil, aynı zamanda genel bilginin ve ahlaki bilginin de kaynağıdır. Hatta duyular ve haber yoluyla bilgi edinirken de akla ve akıl yürütmeye iht iyaç vardır. Çünkü onların sağladığı bilgilerin doğruluğu, ancak akılla tespit edilir. Allah, Kur'an ve diğer şeyleri akıl yürütme yöntemiyle delillendirmiştir. Pek çok ayette insanların, gerçeğe ulaştıran ve doğru yolu gösteren aklı kullanmasını ve akli temellendirmeye başvurmasını emretmiştir.
Peygamberler gönderilmemiş olsaydı dahi insanlar aklıyla Allah'ı bulmak zorundaydı. İnsan Allah'a inancını aklıyla delillendirmeli ve inancını savunabilmelidir. Eğer savunmazsa, büyük günah işlemiş gibi olur.
İnsana iyilik ve kötülüğü ayırmak için akıl ve özgür irade verilmiştir. İnsan, bu iradesini kullanarak iyilik veya kötülük yapar. Yaptığı işler ve fiiller, insanın kendisine aittir. İnsan fiillerinde özgürdür. Fiillerin yaratılması ise Allah'a aittir. İnsanlar bu yüzden sorumlu tutulmuşlardır. Buna "cüz-i irade" denilir. Bu irade yaratılmamıştır. İnsanın aklına ait bir durumdur.

Kur'an bir mucizedir
Dinin kaynağı akıldır. Akılla vahiy asla çelişmez. Aklın mutlak doğru ve zorunlu gördüğünü, vahiy de doğru görür. İmkansız gördüğünü, vahiy de imkansız görür. Bu yüzden Kur'an'da akla ters düşen, akılla çelişen bir şey yoktur. Kur'an, bir mucizedir. Aklın birden fazla seçenek sunabileceği konularda vahiy rehberlik etmiştir. Kur'an'da bir ayetin hükmüne sebep teşkil eden illet ortadan kalkarsa, ictihadla nesih (ayetin hükmünün kaldırılması) caizdir. Aklın neshi gerekli gördüğü yerde, nesih gereklidir.
Maturidi aklın bilgi edinme gücü ve alanının sınırlılığını kabul eder. Bu yüzden eşyayı ve hadiseleri, bütün yönleriyle ve her şeyi teferruatıyla bilemez. Ama bu durum aklı, bütünüyle, güvenilir ve doğru bilgiye ulaştıran bir kaynak olmaktan çıkartmaz. Bu yüzden Maturidi, akıl yürütmeyi reddeden kimseyi, kısırdöngü yapmakla ve tenakuza düşmekle suçlamaktadır.

sönmez kutlu

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Vicdan olmadan iman olur mu?

Kur'an'a sorunca “olmaz” diyor. Haklı olarak ilim talibi “Nerede diyor?” diye soracaktır. En iyisi Beled suresini okumak: “Ne yani, şimdi insanoğlu kimsenin kendisine güç yetiremeyeceğini mi sanıyor? Ve “Ben (bu konuma gelmek için) kucak dolusu servet harcadım” mı diyor?

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Bu bakımdan burada eğer doğruluk ve hakikatına hük­medilecek bir husus varsa, o da, bütün dinlerde bulunan bu müş­terek noktalardır; yoksa, bugün dinlerde mevcut bulunan halihazır ki muhtelif suretler, şekiller ve ayrıntılar değil! Çünkü HAK, -mantıkta- Yalın   bir cinstir.   Cüzleri arasında ihtilaf bulunması muhaldir. RENK kelimesini, gayet rahatlıkla beyaz, siyah, yeşil ve kırmızı için kullanabildiğimiz halde, HAK, kelimesini, birbirine zıt muhtelif hükümlerin  hepsi için kullanamayız. 

“Bütün dinlerin aslının bir olduğu ve muhtelif üm­metlere ayrı ayrı zamanlarda tek hakikatin verildiği” me­selesine gelince Kur’an-ı Kerim bütün açıklığıyla bu gerçeği müteaddid ayetlerinde beyan etmektedir: 

“Andolsun, biz her ümmete bir peygamber gönderdik.”( Nahl 36) 

“Hiçbir ümmet müstesna olmamak üzere, mutlaka içinde azaptan korkutucu bir peygamber geçmiştir.”(Fatır 24) 

“…apaçık mucizeleri, sahifeleri, nur verici kitapları, getiren peygamberler..”(Ali İmran 184) 

“Andolsun, biz peygamberlerimizi, apaçık delillerle gönderdik. Beraberlerinde KİTAP, ve ÖLÇÜ de indirdik.(Hadid 25)

Yani çeşitli ümmetlere, ayrı ayrı zamanlarda gönderilen peygamberler, hak ve doğruluk mesajını tek kaynaktan almışlar ve hepsi de şu risaleti tebliğ etmişlerdir: 

Allaha ibadet edin, TAĞUT’tan vazgeçin! (Nahl 36) 

Ve onların hepsine gelen vahiy ayniydi: 

“Ey Rasülum! Senden evvel gönderdiğimiz her pey­gambere, ancak: Benden başka ilah yoktur; bana ibadet edin diye vahyettik.”(Enbiya 25) 

Bu peygamberlerden hiç birisi, size söylediklerim ve sizi çağırdığım yol, kendi düşüncem ve aklımla bulduğum şeylerdir dememiştir. Bilakis hepsi de kavimlerine şöyle de­mişlerdir:

“Peygamberleri, onlara demişti ki:Biz de sizin gibi insanız. Fakat Allah, nimetini kul­larından kime dilerse ona ihsan eder. Allahm izni ol­maksızın bizim size kahredici bir hüccet getirmemize im­kan yoktur. Müminler ancak Allaha güvenip dayanmalı­dır. Hem biz, ne diye Allaha dayanıp güvenmiyelim ki, bize dosdoğru yolları O göstermiştir.”(İbrahim 12) 

Ve onlardan hiç birisi, milletini kendine ibadete ça­ğırmamış, ancak onların da kendisini Rableri olan Allah’a ibadete davet etmiştir: 

“Kendisine Allah tarafından kitap, hüküm ve nü­büvvet verilmiş olan hiç bir kimse, insanlara

Allahı bırakıp da gelin bana ibadet edin dememiş­tir. Fakat o:

-Öğretmekte ve okuyup-okutmakta olduğumuz kitap sayesinde rabbaniler (ilmiyle amil olanlar) olun demıştır.(Ali İmran 79) 

Bütün milletlere, din büyükleri (enbiya) tarafından getirilen müşterek talim işte budur. Kur’anın beyan ettiği gerçek şudur: 

Başlangıçta bütün insanlar bir tek ÜMMET idi. Yani, halis insanî fıtrat (State of natuxe) üzereydiler ve onlara Allahtan SIRAT-I MÜSTAKİM’in  bilgisi gelmişti. Sonra içlerinden bazıları, kendilerine çizilen meşru hudutları geçmek, yaratıldıkları fıtri statülerini aşmak ve fıtratın kendilerine verdiği haklardan faz­lasını elde etmek istemelerinden dolayı aralarında ihtilaflar zuhur etti. O zaman Allah Teala onlara, HAKK’ı tanımaları ve ara­larında içtimai adaleti icra etmeleri için, peygamberler gön­dermeğe başladı. İşte bu, dünyada, bütün peygamberlerin risalet görevleriydi. Bu risaleti kabul eden, onların getirdikleri ilme tam olarak tabi olan ve bu peygamberlerin yollarıyla hidayeti bulanlar, evet yalnızca onlar HAK üzere olmuşlardır. Bunların dışında -kim olursa olsun-, ister Peygamberlerine tabi olmamış, isterse, pey­gamberlerinin getirdikleri talimatı şahsî çıkarlarına göre de­ğiştirmiş olsun, herkes BATIL yolda olmuştur. Şu ayetler bunu anlatmaktadır: 

“İnsanlar tek bir ümmet idi. Sonra ihtilafa düş­tüler.”(Yunus 6) 

“İnsanlar bir tek ümmetdi (Sonra kimi iman etmek, kimi de inkar etmek suretiyle ihtilafa düşünce) Allah müjdeci ve inzar ediciler olarak peygamberler gönderdi. Beraberlerinde, insanların ihtilaflarını çözüme kavuşturma­ları için HAK kitaplar indirdi. Kendilerine apaçık deliller geldikten sonra, aralarında haddi aşarak ve zulme sa­parak  ihtilafa düşenler, kendilerine kitap verilenlerden başkası değildir. Allah, iman edenleri kendi izniyle ih­tilafa düştükleri hakka ulaştırdı. Allah, kimi dilerse, onu doğru yola iletir.”(Bakara 123) 

“Andolsun ki biz elçilerimizi açık açık burhanlarla gönderdik ve insanların adaleti ayakta tutmalan için, be­raberlerinde KİTAP ve MİZAN (ölçü) indirdik. Bir de kendisinde hem çetin bir sertlik, hem insanlar için men-faatler bulunan demiri  indirdik.”(Hadid 25) 

“Kim benim hidayetime uyarsa, sapmaz ve bedbaht olmaz. Kim benim zikrimden yüz çevirirse, onun hakkı da sıkıntılı bir hayat (dar bir geçim) dir. Ve onu kıyamet günü kör olarak hasredeceğiz,” (Taha 123-124) 

İşte, Kur’an’ın TARİH’e bakışı veya dinler ve medeniyetler arasındaki ihtilafların sebeplerini açıkça izah eden  TARİHİ MANEVİYATÇILIĞI   (Moral interfnstation of history)!  

Kuranın bu yorumuyla biz açıkça anlıyoruz ki, Allah’ın elçilerinin, yeryüzünün muhtelif milletlerine gönderilmelerinin sebebi, onları zulüm ve haddi aşmak suretiyle saptıkları FITRİ HAYAT YOLU’na geri döndürmek, aralarında hak ve sosyal adaleti ikame etmektir. Ama BAĞY, (yani) insanı fıtri yoldan dalalet yollarına saptıran hastalık) gaile olmakta devam etmiştir. Bu gaile, ümmetlerin dalalete düşmelerinin hakiki sebebidir. Onları    HAK CADDE’den, eğri büğrü yollara saptırmış durmuştur. Bugün, çeşitli milletlerde göze çarpan bazı sağlam tasavvurlar ve iyi ahlak esaslarına gelince, bunlar    Enbiyay-ı Kiram hazretlerinin (a.s.) talimatlarından ka­lıntılardır. Milletlerin zihinlerine ve hayatlarına iyice nüfuz eden bu kalıntıları, hiçbir kuvvet yok edememiştir. 

İşte, insanlığın yaratılışından beri devam edegelmiş bulunan bu mücadelelerin sonunda, Kur’anın sunduğu ve insanlığı çağırdığı İSLAM TEZİ de, geçmiş bütün peygamberlerce yaratılıştan bu yana, yeryüzünün muhtelif bölgelerindeki insanlara tebliğ edilen HAK DİN’den başkası değildir. Ve Muhammed Sallallahu Aleyhi Vesellem’in risaleti, daha önce insanlığın hiç görmediği ve alışık olmadığı yeni bir RİSALET değildir.  

Evet, Arap Yarımadası, Mısır, İran, Hindistan, Çin, Ja­ponya, Avrupa, Amerika, Afrika ve yeryüzünün diğer böl­gelerinden hiç birisi, Allanın peygamberlerinden ve bu risaletin nurundan mahrum kalmamıştır. Binaenaleyh, Buda, Krişna, Rama, Konfüçyüs, Zerdüşt, Mani, Sokrat, Pisagor ve ben­zeri şahsiyetlerin bu peygamberlerden olmaları mümkündür. Lakin, Muhammed (s.a.v) ile diğer peygamberler arasındaki şu fark gözden ırak tutulmamalıdır: Diğer peygamberlerin getirdikleri asıl talimatlar, insanların cehalet ve ihtilafları sonucu kaybolup git­miş, ama Muhammed (s.a.v.)’in TALİMATI, hiçbir beşerî mü­dahaleye maruz kalmadan, asli çehresiyle mahfuz kalmıştır. 

İmdi, gerçek şu ki, İslam, bütün beşeriyetin asli dinidir ve diğer dinler, İslamın tahrif edilmiş ve çarpıtılmış muhtelif suretleridir. Bugün, diğer dinlerde göze çarpan birtakım doğru düstûrlar, işte bütün insanlığa gönderilen bu İSLAM’dan bazı ka­lıntı ve izlerdir. Diğer dinlerin, İslama uymayan yönlerinin ise, batıl olduğundan şüphe yoktur. Bunların doğruluğuna ve hak­kaniyetine hükmetmek, apaçık bir haksızlıktır. Binaenaleyh, biz, sözde müsamaha ve hoşgörü gösterişi yapacağımıza, bütün yer­yüzü insanlığa şöyle haykırsak, vazifemizi yapmış oluruz:

“Gelin ey biraderler! Mutaassıplığı ve dar kafalılığı bı­rakarak, hiçbir şaibeyle çehresi lekelenmemiş olan apaçık hakikata ve halis gerçeğe geliniz. Hakla batılın, doğruyla yalanın, şek ile yakinin birbirine girmiş karmaşık dallarına tutunmakta israr etmeyin! HAK, bugün İslam Ümmeti olarak bilinen bu ümmetin vakıf malı değil, bütün insanlığın ortak mirasıdır. Allah Teala, onu her bölgeye ve her ümmete vermiş ve tevzi etmiştir. Eğer bizim dışımızdakiler, onu kaybettiler ve onu mahluka ibadet, zulüm, hak­sızlık, kalp gelenekler ve haksız imtiyazlarla karıştırdılarsa, bu, he­pimiz için bir şanssızlıktır. O halde sizin bu şanssızlık ve bet-bahtlıkta devam edip gitmenizin, atalarınızın başlattıkları inkarcı yolun etkisinden ve ecdadınıza taassupla bağlanmanızdan başka bir sebebi yoktur.! Eğer Muhammed (s.a.v) bu mirasa nail oldu ve olduğu gibi onu tebliğ ettiyse, ve bu miras, kullara tapma ve zulüm, düşmanlık, haksız imtiyazlara dayalı geleneklerle karışıp bozulmadan, bugüne kadar kalabildiyse bu, hem bizim, hem sizin’ ve hem de tüm insanlık alemi için büyük bir saadet ve şanslılıktır. Binaenaleyh, bu nimetten ötürü Allaha şükredin de “Bu bize, aslı arap bir insan tarafından ulaştırılmıştır” diyerek, bu nimetten istifade etmekte teredddüt etmeyin. Bilin ki, HAK- Al­lah’ın, hava, su ve ışık gibi evrensel nimetlerindendir. “Bu hava bize doğudan geliyor” diye nefes alıp vermekten tereddüt et­mediğinize “Bu su, falanca ülkeden çıkmıştır” deyip içmek ve kullanmaktan çekinmediğimize ve “Bu ışık falanın lambasının ışığıdır” diye faydalanmaktan kaçınmadığınıza göre, size ne olu­yor da, kendi vatanınızda doğup yaşamadı iddiasıyla, Arap asıllı Hz. Muhammed vasıtasıyla size kadar ulaşan şu halis HAK ni­metini kabulden kaçınıyorsunuz?”

ahrar

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Fransız filozofu Descartes da sağduyu (bon sense)'yu aynı manada kullanmış ve akıl (raison)'ın eşanlamı olarak almıştır. Akl-ı selîm, zihnin verdiği hükümlerde sa­dece dayandığı ilkelerin ve esasların topla­mından ibaret değildir; o, aynı zamanda, bu ilkeleri en iyi şekilde uygulama kabiliyetini de içine alır.

Akl-ı selîm, eğitilmiş, geliştirilmiş ve denetim altında bulundurulan akıl karşılığı olarak da kullanılmıştır. Bu anlamda selîm, doğru ve sağlam bir şekilde hüküm verme­ye tabiî bir eğilim içinde olmak demek olur;

fıtrî veya tabiî akıl (sens commun) ile birle­şir. Fıtrî akıl ise bütün insanlarda ortak olan akıl, muhakeme kabiliyetidir ki, bütün in­sanlar bile böyle bir akla sahiptir. Fakat bu akıl, terbiye edilmediği takdirde, her zaman yeterli olmayabilir. Yine de bu akıl sayesin­de insan ister en büyük bilgin olsun, isterse en bilgisiz ve hayal gücünden yoksun ol­sun, kırmızı şeyleri "kırmızı", sıcak şeyleri "sıcak", güneşli günleri "güneşli" olarak ni­telendirir. Onlar herkesin ortak olarak pay­laştığı nesne ve niteliklerden kalkarak, or* tak görüşlere erişirler. Yiyeceğin açlığı gi­dereceği, suyun ateşi söndüreceği, mevsim­lerin birbirini takip edeceğine ait görüşler, hayatın en ilkel olaylarından çıkarılmışlar­dır.

Hüsamettin ERDEM