Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

selam

       Aklıma selman i farisi geldi  ya tutarsa diye yazdım

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

103- Andolsun ki onların: "Ona muhakkak bir İnsan öğretiyor" dediklerini biliyoruz. İnkâra saparak kastettikleri o kimse­nin dili yabancıdır. Bu ise apaçık bir Arapçadır.

"Andolsun ki onların: Ona muhakkak bir insan öğretiyor, dediklerini biliyoruz" buyruğunda, Hz. Peygamber'e öğretiyor dedikleri bu şahsın ismi hususunda farklı görüşler vardır. Bir görüşe göre sözü geçen bu kişi, el-Fâ-kiiı b. el-Muğiıe'nİn kölesi olup adı Cebr idi. Önceleri hristiyanken sonra İs­lama girdi. Kureyş'İn kâfirleri, Peygamber (sav)dan -ümmî olup hiç bir kitap okumamış olduğu halde- geçmiş ve gelecek olaylara dair haberleri işittikle­rinde: Ona, bunları muhakkak Cebr öğretmektedir, diyorlardı. Cebr ise Arap olmayan bir kimse idi. yüce Allah da onların bu iddialarını şöylece cevap­landırmaktadır: "İnkâra saparak kastettikleri o kimsenin dili yabancıdır. Bu ise apaçık bir Arapçadır." Hiç bir insanın ve cinnin tek bir sûresine ve daha fazla bir bölümüne karşı çıkarak benzerini meydana koyamadığı böy­le bir sözü Arap olmayan Cebr ona nasıl öğretebilir?

en-Nakkâş'ın naklettiğine göre, Cebr'in efendisi onu dövüyor ve ona şöyle diyordu: Muhammed'e sen öğretiyorsun ha! O: Allah'a yemin ederim ki hayır. Bilâkis o bana öğretiyor ve beni doğruya iletiyor, diyordu.

İbn İslıak der ki: Bana nakledildiğine göre, Peygamber (sav) el-Hadranıî oğullarının kölesi olan ve Cebr adındaki hristiyan bir kölenin yanında çok­ça otururdu. Bu kişi, (önceki) kitapları okuyan birisi idi. Bunun üzerine müş­rikler: Allah'a andolsun ki, Muhammed'in bu getirdiklerini ona şu hristiyan Cebr'den başkası öğretmiyor.

İkrime ise, bu kişinin adı Yaiş idi, el-Hadramî oğullarının bîr kölesi idi. Ra-sûlullah (sav) ona Kur'ân-ı Kerim'i öğretiyordu. Bu el-Maverdî nakletmekte­dir.

es-Sa'lebî'nİn, İkrime ve Katade'den naklettiğine göre bu, Muğire oğulla­rının bir kölesi olup adı Yaîş idi. Arapça oimayan kitapları okumasını bilir­di. Kureyşlileıin: Şüphesiz ona bir insan öğretiyor, demeleri üzerine bu âyet-i kerime indi.

et-Mehdevî'nin, İkrime'den naklettiğine göre bu, Âmir b. Lüey oğullarının bir kölesi olup adı Yaîş idi.

Abdullah b. Müslim el-Hadramî dedi ki: Bizim, Aynu't-Temrliler'den hıris-tiyan iki kölemiz vardı. Bunlardan birisinin adi'Yesar, diğerinin adı da Cebr idi. el-Maverdî ile el-Kuşeyrî ve es-Sa'lebîde böyle nakletmelerdir, Şu kadar var ki es-Sa'lebî şunları da söylemektedir: Bunlardan birisinin adı Nebt, künyesi Ebu Fükeyhe idi. Diğerinin adı ise Cebr idi. Bunların ikisi de kılıç yapar ve kılıç bileyler idi. Ellerinde bulunan bir kitabı okuyorlardı. es-Sa'le­bî (devamla) der ki: Bunlar, Tevrat ve İncil'i okurlardı. el-Maverdî ve el-Meh-devî ise Tevrat okurlardı, demişlerdir. Rasûlullah (sav) bunların yanlarından geçer, onların okuyuşlarını dinlerdi. Müşriklerin: Bunlardan öğreniyor, de­meleri üzerine yüce Allah bu âyet-i kerimeyi indirerek müşrikleri yalanladı.

Bir diğer görüşe göre, müşrikler bu sözleriyle Selman el-Farisî (r.a)'ı kas­tetmişlerdi. Bunu ed-Dalıhâk ifade etmiştir.

Bir diğer görüşe göre bu kişi, Bel'âm adında Mekke'deki bir lıristiyan idi. Bu, Tevratı da okuyan birisi idi. Bu açıklamayı İbn Abbas yapmıştır.

Müşrikler de, Rasûlullah (sav)'ı bunun yanına girip çıkarken görüyorlar­dı. O bakımdan ona bunu öğreten ancak Bel'âm'dır dediler. el-Kutebî der ki: Mekke'de, Rumca konuşan ve Ebu Meysere diye anılan lıristiyan bir adam var­dı. Kİmİ zaman Peygamber (sav) onun yanında otururdu. Kâfirlerin: Şüphe­siz Muhammed ondan öğreniyor, demeleri üzerine bu âyet-i kerime indi.

Bir rivayete göre ise bu kişi Utbe b. Rabia'nın kölesi Addâs'tır. Bunun, Hu-veytıb b. Abduluzza'nın kölesi Abis İle İbnü'l-Hadramî'nin kölesi Yesar Ebu Fükeyhe oldukları da söylenmiştir. İkisi de İslâm'a girmişlerdi. Doğrusunu en iyi bilen Allah'dır.

Derim ki: Bunların hepsi ihtimal dahilindedir. Çünkü Peygamber (sav) de­ğişik zamanlarda, Allah'ın kendisine öğrettiklerinden bunlara da öğretmek kastıyla bunların yanında oturmuş olabilir. Bu da Mekke'de oluyordu. en-Neh-lıâs der ki: Bu sözler biribirleriyle çelişen sözler değildir. Çünkü bu iddiada bulunanların bütün bunlara işarette bulunmuş olmaları ve bunların Hz. Pey-gamber'e öğrettiklerini iddia etmiş olmaları muhtemeldir.

Derim ki: Ancak, ed-Dahhâk'ın, kastedilen bu kişinin Selman olduğuna dair ifadesi uzak bir ihtimaldir. Çünkü Selman, Peygmaber (sav)'ın yanına Me­dine'de iken gelmiş idi (ve müslüman olmuştu.) Bu âyet-i kerime ise Mek­ke'de inmiştir.

"İnkâra saparak kastettikleri o kimsenin dili yabancıdır" buyruğunda -ki: İnkâra sapmak" meyletmek demektir. Doğrudan meyletti, saptı" anlamındadır. el-A'raf Sûresi'nde de (7/180. âyetin 2. bölü­mü, 1, başlıkta) geçmiş bulunmaktadır.

İnkâra saparak" lafzını Hamza, şeklinde "ya" ve "ha" harflerini üstün olarak okumuştur. Yani onların, meyledip işarette bu­lundukları dil, Arapça olmayan bir dildir.

Ucme (acemilik): Saklamak ve açıklamanın zıddı demektir. Erkek için; kadın için de; denilir. Açık-seçik konuşamayan anlamında­dır "Kuyruk sokumu"na: denilmesi ise, gizli ve saklı olmasından do­layıdır. Hayvan" demektir. Çünkü hayvan kendi halini açıkça ifa­de edemez. Kitabın anlaşılmayan yönlerini (gerekli noktala­malarla) izale ettim" demektir. Araplar kendi dillerini bilmeyen ve kendi dil­leriyle konuşmayan herkese "A'cemî" derler. el-Ferrâ derki: A'cem, dilinde ucmelik bulunan kimse demektir. İsterse Araplardan olsun. A'cemi yahut ace­mi ise, aslen acemlerden (Arap olmayanlardan) olan demektir. Ebu Ali der ki: A'cemi, fasih ve açık konuşamayan demektir. Araplardan olsun yahut ol­masın farkctmez. Aynı şekilde A'cem ve A'cemî de, fasih olsa dahi Aceme mensııb olan kimse demektir.

"Dil" ile Kur'ân'ı kastetmiştir. Çünkü Araplar, kasideye ve beyite de dil (li­san) derler. Şair der ki:

"Kötülük lisanını (kaside ve beyitini) bize hediye ediyorsun da, Hainlik ediyorsun. Bense senin hainlik edeceğini zannetmemiştim."

Burada "lisan" ile şair, kasideyi kastetmektedir.

"Bu ise apaçık bir Arapçadır." Yani, Arapça olup en fasih ve anlaşılır ifa­delerledir.