(Haksöz

Sonra (yine) siz, birbirinizi öldürüyor, bir bölümünüzü yurtlarından sürüp-çıkarıyor ve günah ve düşmanlıkla aleyhlerinde ittifaklar kuruyor ve size esir olarak geldiklerinde onlarla fidyeleşiyordunuz. Oysa onları çıkarmanız size haram kılınmıştı. Yoksa siz, Kitabın bir bölümüne inanıp da bir bölümünü inkar mı ediyorsunuz? Artık sizden böyle yapanların dünya hayatındaki cezası aşağılık olmaktan başka değildir; kıyamet gününde de azabın en şiddetli olanına uğratılacaklardır. Allah, yaptıklarınızdan gafil değildir.(Bakara: 83\84\85)

Aşırılıkları ve nankörlükleri sebebiyle, yüzyıllar boyu kendilerine hiçbir yerde barınak bulamamış, her ırk, millet ve toplumlarca dışlanmış, aşağılanmış ve kovulmuş bir toplum: İSRAİLOĞULLARI.

Gittikleri her yere pis nifak tohumlarını taşımış, bencillikte kimseye hak tanımamış, hırsı ve akılsızlığından dolayı sürüldükleri yerleri, giderken birbirine katmış bir toplum: İSRAİLOĞULLARI.

Ve bu şekilde, göçebe ve sürgün hayatı yaşayarak, hayatta kalma ve sinsi planlarını gerçekleştirme gayretinde olan bir kısım Yahudilerin, yandaşlarıyla birlikte oluşturdukları bir ideoloji: SİYONİZM.

Siyonizm, adını Kudüs’teki Siyon tepesinden almıştır ve asıl amacı, dünyayı ele geçirmektir.

Bu ideolojinin fikir babası olan Avusturyalı Theodar Herzl, topraksız Yahudi halkının, Filistin topraklarına yerleştirilmesi düşüncesini ortaya atınca, Yahudiler bunu tereddütsüz kabul ettiler. Çünkü, Filistin’e dönme umudu, Yahudi düşüncesinin vazgeçilmez hayaliydi.

Yıl 1901: Siyonist hareketin lideri Theodar Herzl, Mayıs ayında II. Abdülhamid’in yanına gelmiş, Yahudi göçmenlerin, Osmanlılar tarafından Filistin topraklarına yerleştirilmelerini istemiştir. Ancak II. Abdülhamid, Siyonizmi siyasal bir sorun olarak gördüğünden, açıkça bu teklifi reddetmiştir.

Yıl 2 Kasım 1917: İngiliz Dışişleri Bakanı Arthur Balfour, sonradan “Balfour Deklarasyonu” olarak adlandırılacak olan mektubunu, Siyonist lider Lord Rothschild’e göndermiş, İngiltere’nin Filistin’de bir Yahudi devletinin kurulması için, ellerinden gelen her şeyi yapacaklarını bildirmiştir. Zaten kabına sığamayan Siyonistler, bunun üzerine iyice şımarmaya, hakları olmayanın peşine düşmeye devam etmişlerdir.

Yıl 1933: Nazi hükümetinin başa geçmesiyle, ‘Temiz Alman Toplumu’ oluşturulması çalışmaları bahanesiyle, soykırımlar başlamış, Naziler tam beş yıl boyunca Yahudiler, eşcinseller, Sovyet savaş esirleri, Polonyalılar ve çingenelerden oluşan en az 1.2 milyon insanı toplama kamplarında yok etmiştir. Bu kampanya gereği, Çingenelerin yüzde 94’ü kısırlaştırılmış, gerek Almanya, gerekse de Almanların işgal ettiği diğer ülkelerde yaşayan milyonlarca Yahudi acımasızca vurularak, asılarak, yakılarak ve gaz odalarında zehirlenerek öldürülmüştür. Bu süreç, 1938 de, başta Yahudi soykırımı olmak üzere doruğa ulaşmıştır.

Hitler ve Rosenberg gibi Nazi zalimleri tarafından "dünyadaki tüm kötülüklerin kaynağı" ve Alman kanını lekeleyen bozuk genler olarak gösterilmek istenen Yahudi halkı üzerinde, giderek ağırlaşan bir baskı uygulanmıştır. Yahudi dükkanları boykot edilmiş, Alman halkı Yahudilere karşı kin ve düşmanlık beslemeye yöneltilmiş, Yahudiler üzerine yasal kısıtlamalar konmuştur.

Yıl 1939: Almanya, Polonya, İngiltere ve Fransa’nın, öncelikli katılımıyla patlak veren ikinci dünya savaşı, Siyonistlerle İngilizlerin aralarının açılmasıyla sonuçlanmış, Amerikalılar ve İngilizler, Almanların savaşı kaybetmelerinin ardından, Dresden kentinde bulunan Alman göçmenlerin üzerine havadan bomba yağdırmışlardır. Savunmasız insanların sığındığı Dresden kentine, intikam adına yapılan bombardımanda, 3 bin 900 ton tahrip gücü yüksek bomba ve 200 bin Napalm bombası atılmıştır. Bu insanlık dışı saldırıda, çoğunluğu çocuk ve kadınların oluşturduğu 200 bin kişi, Japonya’nın Hiroşima ve Nagazaki kentlerine atılan atom bombaları sonucu ise, 135 bin kişi ölmüştür. Zalim dünya ülkeleri tarafından uygulanan bu soykırımlar, tarihin kara sayfalarına, bir daha asla silinmemek üzere, masumların kızıl kanlarıyla, birer utanç örneği olarak yazılmıştır.

Ancak, Siyonistler ısrarla, dünya üzerinde bir karış toprakları dahi olmamasına rağmen, kavuşacakları kutsal topraklarının, hülyasını kurmaya devam etmektedir. Çektikleri sıkıntı ve yaşadıkları ölümleri çok çabuk unutarak; “kendine yapılmasını istemediğini, başkasına da yapma!” zihniyetinin olgunluğundan yoksun, çok değil, daha birkaç sene önce yaşadıkları zulüm ve soykırımın aynısını, Filistin halkına uygulamaya başlamıştır.

Siyonizmin asıl gayesi, dünya üzerinde kaos yaratmak ve kendi menfaatleri doğrultusunda ülkeler üzerinde ***** oynamaktı. Ancak, öncelikli hedefleri arasında, Yahudilere bir vatan sağlamak olduğu ve bu yönde mücadele verdikleri de bir gerçektir. Lakin bu mücadele, tarihin bekli de en acımasız, en zalim yöntemlerinin kullanıldığı haksız bir mücadeleye dönüşmüş ve 1948’lere gelinmiştir.

Siyonistler bu tarihte, milyonlarcasını evlerinden sürdüğü mazlum Filistin halkının toprakları üzerinde, ‘sözde’ devletini kurduğunu bildirdi. Büyük zalim, büyük şeytan Amerika ve Sovyetler Birliği de, anında sözde bu İsrail devletini tanıdıklarını dünyaya ilan ettiler.

Siyonist İsrail, piyonu oldukları, aynı yalaktan su içtikleri, sömürgeci, büyük(!) dostlarının yarenliğinde, hakları olmayan toprakların en verimli, en bereketli yerlerine el koydular ve toprakların asıl sahiplerini, kendi yurtlarında gariban bıraktılar.

Yıl 1967: Kana, zulme ve azgınlığa doymayan Siyonist İsrail, Müslümanların beynine kanla yazılan ‘6 gün savaşı’nın pimini çekti. Savaştan önce, yarısını elinde tuttuğu kutsal mekan Kudüs’ün, sonrasında tamamı, Siyonist İsraillilerin pis ayakları altında çiğnenmeğe mahkum oldu.

Kudüs artık yoktu, Filistin kan ağlıyordu. Yedisinden yetmişine tüm Filistin halkı, elinde taş, gözlerinde yaş, yüreğinde iman, ölümüne saldırıyordu tek gözlü canavara. Hakkın rahmeti, er geç kavuşacaktı mazlum müslümanlara.

Yıl 1980: Kan emici yaratık hala doymamıştı masum kanı içmeye. Dünyayla dalga geçercesine, Kudüs’ün sınırlarını genişletmeye karar verdiğini ilan etmiş ve yine hayatta kalabilen insan seli, yollara dökülmüştü.

Ve, söylemeye dilim varmıyor ama; yıl bu kez 2006. Teknolojinin, barışçılığın(!), dostluğun ve medenileşmenin tavana vurduğunun(!) söylendiği, savaşların olmaması için platformların oluşturulduğu ve her milletin barış için kollarını sıvadığını haykırdığı(!) bir dönemde,

bugün de; yine kan ve gözyaşı, göç ve yıkım, cinayet ve vahşet, dünya ülkelerinin ve ‘elhamdulillah Müslümanız!’ diyebilenlerin gözleri önünde, yine İSRAİL’in katliamı ve Siyonistlerin alkışları, yüreğimize bomba gibi düşerken, gerçek bombalar ise, LÜBNAN’a ölüm kusar gibi çöküyor; bir ay içinde 1000’in üzerinde Lübnanlı hayatını kaybediyordu.

‘Körler ve sağırlar birbirini ağırlar,’ misali, ‘it iti ısırmaz,’ sözünün gerçekliğinde olduğu gibi, sözde dünya devlerinin gözü önünde, masumların gözyaşları, kanlara karışarak, Lübnan caddeleri kızıla boyanıyordu.

Bugün İsrail bir ölüm makinesi haline gelmiştir. Mermileri de, zalim yandaşları ve işbirlikçileridir.

Burada amacımız, ırkları veya dinleri savaşmaya teşvik etmek değil elbette. Ancak; zalim, Siyonist İsrail devletinin, yıllar öncesi yaşadıkları insanlık dışı vahşetin intikamını almak istercesine, Müslüman halklarının başına cellat kesilmesini de hazmedemeyiz. ‘Ogün biz yaşamıştık, bugün de siz bizi hoşgörün!’ zihniyeti içinde, kardeşlerimizin kanlarının akıtılmasına, yurtlarından çıkarılmasına, zorla topraklarının gasp edilmesine göz yumamayız. Bu ne insanlığımıza, ne Müslümanlığımıza ne de Allah ve Resulünün ahlak anlayışına yakışır.

Dün zulüm gören her millet, bugün intikamını, gücünün yettiği başka bir milletten almaya kalkışırsa, dünyanın hali ne olur? Düşüncesi bile, insan beynini dumura uğratmaya yetmektedir. Zamanında zulme uğrayan sadece Yahudiler olmamış, onlarla beraber, dünyanın farklı yerlerinde, ırklarından, renklerinden, dinlerinden, topraklarından veya zayıf olduklarından dolayı, pek çok millet zulme uğramıştır, uğramaya da devam etmektedir. Söylenebilecek hiçbir şey, İsrail’in ayıbını ve suçunu açıklamaya ve haklı göstermeye yetmez.

Bu zulüm karşısında sessiz kaldığımız her an, bunun hesabını bizim de vereceğimizi unutmamamız, zalimin zulmünü; son nefesimizi verinceye, hak batıla üstün oluncaya dek haykırmamız, boynumuzun borcu olmalıdır. Dostumuzu düşmanımızı tanımalı, ayağımızı yere sağlam basmalıyız.

Dün, kıran kırana karşı karşıya gelen rejimler, menfaatleri gereği bile olsa bugün sırt sırta vermiş, İslam’ı ve Müslümanları yok etmek için, ellerinden geleni yapmaktadırlar.

Ey dünya halkları!.. Sesimin ulaştığı tüm insanlık!.. Bosna’da, Afganistan’da, Filistin’de, Lübnan’da, Irak’ta, pek çok Afrika ülkesinde ve daha adını sayamadığımız nice bölgelerde, sömürü, soykırım, petrol kavgası, zengin madenleri elde etme mücadelesi, Marksizm, Kapitalizm, Sosyalizm, Laiklik ve daha pek çok bahaneler altında insanlar öldürülmekte, yerlerinde barınamaz hale getirilmekte ve açlıktan ölüme terk edilmektedir.

Ey ben de varım diyen Müslümanlar! Bizler sıcak yataklarımızda yatarken, yanımızda ailemizle huzur içinde yaşarken, yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızda gezerken, yakınımızda ve uzağımızda, “yarına çıkabilecek miyiz?”, “bu zulüm ne zaman bitecek?”, “birileri bizi hatırlıyor mu?” diye inleyen kardeşlerimiz olduğunu unutmayalım.

Ve Türk hükümeti! Muammalı bir çalışmayla, Lübnan’a asker göndermenin bahanelerini arayanlar! Oradakilerin, ‘güç gösterileri’nden ziyade, Müslüman kardeşlerinin desteğine ihtiyacı olduğunu unutmayınız. Göndermeyi planladığınız asker, birilerinin istemesi üzerine, “biz üzerimize düşeni yapıyoruz,” zihniyeti ile gidiyorsa yazık bize, yazık halkımıza, yazık askerimize. Hükümet, göndermeyi planladığı askerin, hangi amaç ve hangi nedenle oraya gittiğini iyi tespit etmeli, atacağı adımları ona göre atmalıdır. Yoksa, halkını temsil edenlerin hepsi vebal altında kalacaktır ve halkı onları asla unutmayacak ve affetmeyecektir.

Çünkü oradaki insanların; elimizle yapabileceğimiz yardımlara (beraberce cihat etmek, maddi yardımlarda bulunmak, oradaki zulmü dünyaya göstermek vs.), elimizden bir şey gelmiyorsa haykırışımıza, kalemimizin gücüne, imanımızın perkliğine, bunu da yapamıyorsak, her türlü zulme karşı, mazlumların gönüllerini okşayarak Rabbimize ulaşacak, yüreğimizin derinliklerinden gelen dualarımıza ve zulme karşı ‘buğz’umuza ihtiyaçları vardır.

Batılın karşısında, Hakkın dimdik durması umuduyla…

Allah nurunu tamamlayacak, kimsenin yaptığı yanına kalmayacaktır

(Haksöz-Haber - Perşembe, Eylül 07, 2006)

(Haksöz-Haber - Çarşamba, Eylül 13, 2006)

(Haksöz-Haber - Cuma, Eylül 15, 2006

(Haksöz-Haber - Salı, Eylül 12, 2006)