İnsanı Tanrı’nın şıp diye bugünkü haliyle yarattığına inananları anlamak zor değil.

Gerçek hikâye gerçekten de çok uçuk çünkü.

Eğri oturup doğru konuşalım; durup dururken ortaya çıkan tek hücreli bir yaratığın değişe değişe 100 trilyon hücreli bana dönüşmesini mi anlamak kolay, bilinmedik bir gücün birkaç günde dünyayı yarattıktan sonra beni bu halimle yaratıp yedinci gün dinlendiğine mi inanmak?

Tamam, ikisi de insan beyninin algılama kapasitesini zorluyor, ikisini de akıl almaz, ama vallahi ikincisine inanmak daha kolay.

Oysa gerçek, o tek hücrenin dört milyar yılda bana, lüfere ve papatyaya dönüşmüş olması!

Üstelik, akıl almaz değil, aklımız almış, sürecin nasıl olduğunu, niye ve ne şekilde geliştiğini tüm ayrıntılarıyla biliyoruz. Bilemediğimiz tek tük eksik kısımlarını da her geçen gün buluyor, tamamlıyoruz.

Her çocuk (insan çocuğu, lüfer çocuğu, papatya çocuğu) nasıl bir yaratık olacağını belirleyen genlerinin yarısını anneden yarısını babadan alıyor; anne ve babanın genleri kopyalanıp çocuğa geçiyor. O nedenle lüferin oğlu lüfer oluyor ve ben babama çok benziyorum.

Genler kopyalanıp çocuğa geçerken bazen fotokopi hataları oluyor. Bir gen ‘mutasyon’a uğruyor, farklı geçiyor çocuğa. O gen önemsiz bir gen olabilir, o zaman pek bir şey değişmiyor. Ama çocuğun önemli bir özelliğinin değişik olmasını sağlayan bir gen de olabilir; o zaman çocuğun rengi farklı, boyu uzun veya dişleri sivri olabilir.

Bu farklılık nedeniyle çocuk çevreye daha zor uyum sağlayarak yaşam mücadelesinde sorunlu hale gelebilir. O zaman zaten erken ölür, az ürer ve o gen yok olur gider. Ama tersi de olabilir. Rengi değiştiği için onu yiyen hayvanlara görünmez hale gelebilir, boyu uzadığı için daha yüksekteki yapraklara erişiyor olabilir, dişleri sivri olduğu için palamut yiyebilecek hale gelebilir. Yani çevresine daha uygun, yaşam mücadelesinde daha avantajlı bir duruma gelebilir. O zaman uzun yaşar, daha çok ürer ve zamanla o gen nüfusun bütününde mevcut olur. Yeni bir hayvan türü çıkmıştır ortaya. Daha iyi, daha kötü filan değil, çevreye daha uyumlu bir hayvan.

‘Doğal seçilim’ olmuştur.

Gen mutasyonları hep oluyor. Çoğunun hiçbir sonucu yok. Ama yaratığın doğal çevresine daha uyumlu olmasını sağlayan mutasyonları doğa, bir anlamda, “seçiyor”.

Evrim süreci aşağı yukarı bundan ibaret.

Nezle virüsü bizim gibi yılda bir üremiyor ve ürediğinde tek bir çocuk doğurmuyor. Her gün üreyip milyonlarca çocuk üretiyor. Dolayısıyla, çok sayıda yeni mutasyon oluyor. Ve bunlardan pek çoğu virüse yeni bir avantaj kazandırıyor, çevreye (yani insan vücuduna) daha uyumlu ve biraz farklı bir virüs haline gelmesini sağlıyor. Virüs evrimleşiyor.

Nezle gibi basit bir sorunla, üstelik nedenini gayet iyi bildiğimiz bir sorunla, bu yüzden bir türlü başedemiyoruz. Bir ilaç buluyoruz, “Tamam, bu sefer oldu” derken, herif değişiveriyor, bulduğumuz ilaçtan etkilenmeyen farklı bir virüs haline geliveriyor.

Ağaçlarda yaşayan, dik durup yürüyemeyen, maymuna benzer bir hayvan milyonlarca yıl boyunca çeşitli mutasyonlar geçirerek iki ayak üzerinde yürüyen, kılsız, büyük beyinli, konuşabilen, çok sosyal bir hayvana dönüşmüş.

Değişimin her aşaması, yürümek, kılsızlık, büyük beyin, konuşmak, sosyallik, o hayvana o günün çevre koşullarında bir avantaj sağlamış, kalıcılaşmış.

Ve büyük beyin o kadar büyümüş ki, geri bakıp bu süreci merakla izleyip çözecek, anlayacak hale gelmiş!

Bunların hiçbiri “teori” değil. Yerçekimi kanununu ne kadar iyi biliyor ve anlıyorsak, evrim sürecini de o kadar biliyor ve anlıyoruz. Genleri, mutasyonları, mutasyonun niye ve ne kadar sık olduğunu, hangi genlerin ne zaman değiştiğini, şempanze ile insanın ortak atasının ne zaman farklılaşmaya başladığını, ondan sonra ne tür hayvanların nasıl değişerek insana doğru evrildiğini biliyor ve anlıyoruz.

Bu bilgi Tanrı fikriyle çelişir mi?

Zurnanın zırt dediği yer, bazıları için, burası.

Amerikan üniversitelerinde evrim dersleri veren koyu Katolik profesörler çelişmediğini düşünüyor besbelli.

Amerika’nın cahil çoğunluğu ise, çeliştiğini, evrimin sadece bir “teori” olduğunu düşünüyor.

Bir şey doğruysa, neyle çelişip neyle çelişmediğini o başka şeye inananlar düşünmek zorundadır.

Beni ilgilendirmez.

Yazının temeli nedir?

Evrim teorisinin iki şıkkı var, ilki bir Rab kaynaklı, ikincisi Rabsızlığının delili mi?

Her nedendir bu adamlar, tek hücrelin o kadar süreci geçirmesini doğal varoluş olarak niteleyip yaradanı dışlarken, zınk diye bir varoluş fikrini bir Rabbın varlığına eşitlerler. Yani zınkçılar, bir yaradana inanan, süreçcilerse yaradansız varoluşa inananlar olarak ayrışanlar olarak ve hatta aşağılamak için, verdikleri örnek bu olmalı:

Amerikan üniversitelerinde evrim dersleri veren koyu Katolik profesörler çelişmediğini düşünüyor besbelli.

Eğer siz, varoluşa bir süreç ve üstüne üstlük birde rab fikrini eklersiniz, en az abd halkı kadar cahil ve bir o kadar da o koyu bağnaz katoliklerle aynı seviyeye inmiş olursunuz.. Süreçli yaratımı Rabba yakıştırmayan desek eh belki iyi niyet deriz lakin, süreçli yaratımı bir rab fikriyle bağdaştırmayan ve değil yakıştırmak rabbın adını bile anmayan bunlar, hakikaten tek kelimeyle kereste olmalılar.