Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

selam cin13 kardeşim,

Bazı "cin" kavramları "soyut" durumumuzla ilgili, kadim toplumlar bunları bu günkü anlamda ifade etmiyorlardı.

Sağ taraftaki "beyaz" sol taraftaki "kırmızı ve siyah" renklerle betimleniyordu.

Şems suresinde "takva" ve "fucur" simgesel olmayan anlatımdır.

Bazen "şahıslaştırarak anlatım" Kur'an'ı Kerim'in uslublarındandır,

misal 8:48'de şeytan şahıslasmış ve Mekke'den gelen orduyla konuşmuş yardım edeceği vaadinde bulunmuştur.

kaf suresinde de benzer bir durum söz konusudur.

şu ana kadar yazdıklarımı özetlersem;

1. Cin kavramı "insanlar içinda kulanılan bir kavramdır" cin, ahkaf ve Süleyman(a.s)'ın bağlamlarında geçen Cin kavramını böyle anlıyorum.

2. "İns ve Cin" bir bütün, tüm varlıklar

3. Yaradılış hamurumuzda olan "Cin" kavramı

"Neden başka kelimemi yoktu?" sorusuna ben cevab verebilecek durumda değilim. Kur'an'ı Kerim'i anlamaya çalışan biri olarak görebildiklerimi, anladıklarımı yaşayıp, paylaşıyorum.  

devamedelim inşAllah

selam ve dua ile,

rıdvan

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

cin13 Yazdı: Merhabalar. Cinin ateşin dumansızından yaratılmış olması ne demektir?

Selam Dostlar,

Rahman 14-15:

İnsanı, pişirilmiş çamur gibi kuru bir balçıktan yarattı.

Cini de ateşin dumansızından yarattı.

Hicr 26-27:

Cinne gelince onu da (insandan) daha önce, (vücudun gözeneklerine) nüfuz eden kavurucu ateşten yarattık.

Bu ayetler farklı meallerde birbirlerine yakın anlamlarda farklı şekillerde çevrilmiş. Rahman 14 ve Hicr 26 bedenin yaratılışını anlatıyor, Rahman 15 ve Hicr 27'deki "cin" ise ona hayat veren canı işaret ediyor. Vücudun enerjisi dumansız bir yanma, dumansız zehirli bir ateş'ten elde edilmiyor mu ? Hücrelerde besinlerin yanması ile enerji elde ediliyor, zehirli atıklar ortaya çıkıyor. Enerji canlılık  kazandırıyor.

Ne dersiniz ?

Muhabbetle.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

selam cin13,

İnsanın yaradılışı ile ilgili betimlemeleri en iyi anlamanın yolu "çömlek" nasıl yapılır, seramik nasıl yapılır bunu bilmektir. (Kadim toplumlar bunları bilir)

Toprak-su karışımı "bir çamur" elde edilir, belli şekil verildikten sonra fırınlara konup belli bir sıcaklıkta pişirilir.

Kur'an'ı Kerim'de insanın yaradılışı "bir çömlek" yapılışı gibi anlatılmaktadır.

Nefes/ruh, üflenir ve insan yaşayan can olur. (tevratta Adımın burnuna nefeş/s üflenir)

Birde "dört asıl" yani Toprak,Su, Ateş, Hava (temel yapı taşları) bunlara iki şey daha eklenir "ağaç" ve "demir". Ağaç canlılığı, Demir metalleri simgeler. (Bunlar yine kadim toplumların anlayışlarıdır).

devam edelim inşAllah

selam ve dua ile, 

rıdvan

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Selamlar,

Sevgili cin13 kardeşim “Kuran ayetlerindeki kelimeler, Allah'ın seçtiği ve Peygamber tarafından aynen aktarılan kelimeler midir? Yoksa vahye bağlı kalarak, Peygamber kendi seçtiği kelimeleri mi kullanmıştır? Ya da kelimelere dökülürken  Allah'ın müdahalesi hangi seviyedeydi?” sorduğunuz bu soru her beynin ortaya koyacağı bir soru değil ve bu soruya cevapta o oranda kolay olmayacaktır…

Allah’ın kullarıyla iletişim kurması için bir takım araçlara (akıl, işitme, ses, harfler-kelimeler vb…) ihtiyaç vardır. Aşkın olandan beşere uzanan vahiy zincirinin halkalarından biri de resullerdir…

Resulleri vahyin insana ulaşması için iradeli bir araç olduğunu düşündüğümüzde sözün Allah’a mı yoksa resule mi ait olduğu ayrımına nasıl gidebiliriz!?

Mana Allah’a lâfız Muhammed’e aittir demiş olsak, bu sefer de şu soru çıkar karşımıza, bu lafızda sözcük seçimi ve dizimi kime aittir!?

Konuya ışık tutması düşüncesiyle İlhami GÜLER’İN bir pasajını paylaşmak istiyorum;

 Kur’ân Allah’ın fiil sıfatlarından olan irade ve kelâm sıfatının ürünüdür. Yani ezeli değildir, yaratılmıştır.

Mutlak olan Allah rölatif olan varlıkla ilişkiye girdiği zaman, çıkan ürün rölatiftir, mutlak değildir. Çünkü, Kur’ân’ı oluşturan dil (Arapça), Hz. Muhammed (insan) ve Arap toplumu rölatiftir.

Vahiy ilişkisi bir zamanda (7.yüzyıl) ve bir mekanda (Arap yarımadası) vuku bulmuştur. Kur’ân, Lahûtî (ilahi) olduğu kadar nasûtîdir(insanidir). Allah insan aklı ve insan diliyle insana hitap etmiştir. Vahiy ile insan aklı arasında mahiyet farkı değil, derece farkı vardır.

Vahyin fikri muhtevası Arap kültürünün ve Arap zihin dünyasının içindedir. Tevrattan, İncilden dini fikirler içerdiği gibi, Arap cahiliye döneminin doğru fikir ve fillerini de içerir.

Başta Hz. Ömer olmak üzere Hz. Muhammed ve arkadaşlarının doğru görüp uyguladıkları fikir ve fiiller vahiy tarafından onanır. (Muvafakat-ı Ömer). Bundan dolayı Musa Carullah, bazı farzların temelinin sünnet olduğunu savunur. Bu bakış açısına göre vahyin bir dudağı gökte, bir dudağı da yerdedir. Yukarı aşağıyı belirler, aşağı da yukarıyı.

Kur’ân sadece gökten inmemiştir, aynı zamanda yerden bitmiştir. Yerle gök arasında diyalektik bir ilişki söz konusudur. Tanrı’nın hakkı Tanrı’ya insanın hakkı insana verilmiştir.(Esbab-ı Nuzul, Nesih-Mensuh, Mekki-Medeni.) Allah, Araplara hitap etmiştir. Arapça ile bütün insanlığa hitap etmemiştir.

O günkü iletişim imkânlarını ve yabancı dil bilme oranını göz önünde tutarsak bu son derece doğaldır.  Aksi, abes olurdu. Allah dini Arap olmayanlara yayma sorumluluğunu (şahidlik.2/143) Araplara yüklemiştir. (Prof. Dr. İlhami GÜLER özgürlükçü teoloji yazıları Ankara Okulu yayınları Nisan 2004 sayfa 38,39)

Selam ve dua ile.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Selam Asım Kardeşim,

Bence doğru yoldasın. Eksik bilgiyle hüküm vermektense, yeterli delilleri elde edinceye kadar beklemek en doğru tavırdır. Eksik bilgiyle verilecek hüküm çoğu zaman işleri daha da zorlaştırır, karmaşıklaştırır. Bazen tüm deliller ortada olduğu halde göremeyiz, ancak insan beyni müthiş bir makinedir, ona engel olmaz isek, yeterli veri var ise doğru bilgiye çoğu zaman kendisi de ulaşabilir, resim bir anda tamamlanabilir. Dolan bardak son damlayla taşabilir, nicelik niteliğe dönüşür. Sadece sabırla iğneyle kuyu kazmaya devam :)

Matematik, fizik gibi modellenebilen, denenebilen bilimler dışında çoğu zaman, eldeki verileri değerlendirerek, tüme varım yöntemiyle bir sonuca ulaşmaya çalıştığımızda yanılgı ihtimali veya vardığımız sonuç doğru olmasına rağmen bu konuda karşı iddialara cevap veremediğimiz, delillendiremediğimiz sorular herzaman olacaktır. Bu noktada doğrunun ne olduğuna karar vermekte önemli olan vicdani kanaat oluşmasıdır. Tereddüt varsa doğru entellektüel tavır hükmü ertelemek olmalıdır.

Biraz felsefi oldu, inşallah başını ağrıtmadım.

Muhabbetle.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Selam asım kardeşim,

"Peyamberi tecrübe" bizim tarafımızdan tecrübe edil(e)mediği için,

Bu tecrübenin sonucu ortaya çıkmış ürünler/kitablarla yetinmek zorundayız. Bu noktada elimizdeki kitabın işaretleriyle tecrübe edemediğimiz bir şeyi anlamaya çalışıyoruz.

Tüm peyamberler(a.s) bulundukları toplumun dilini kullanırlar, dil ise kültürden ve toplumun değer yargılarında, dünya ya bakışlarından bağımsız değildir. Çünkü dil zaten uzlaşımdır.  

Kur'an'ı Kerim'le aramızdaki tarihi ve dilsel mesafe kapatıldıkça anlayışımızın berraklaştığını tecrübe edebiliriz.

Buradan, orayı anlamak biraz emek istiyor.

Suruşla ilgili, yayınlandığı sitede iki-üç makale yazdım. Ben "Kelamı muhammedi" yerine "Lisanı Muhammedi" tercih ederim.

selam ve dua ile,

rıdvan