Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Kültür ve ekonomi arasındaki dayanışma ve yardımlaşmayı sağlamadan, insan ve tabiat arasındaki düzen ve dengeyi sağlamak mümkün değildir. Nasıl kültür ekonomiyi yapısında taşırsa, tabiat da insanı yapısında taşır. Tabiat olmadan insan, insan olmadan hayat olmaz. Varoluşun anlamı tabiatta gizlidir. İnsan tabiatın bağrından gelmiştir, yine tabiatın bağrına dönecektir. İnsan ve tabiat aynı kutsal kaynaktan beslenir. Her ikisi de Yaratan'ın sınırsız güzelliklerinin yaratılanda yansımasıdır.

Tabiata bakıldığında, başta su olmak üzere, toprak, hava ve ateşten oluştuğu görülür. Tabiatın dört ana unsurunun her biri, insan hayatında vazgeçilmez bir yer tutar. Birbirleriyle iletişim ve etkileşim içinde olan, dört ana unsuruyla tabiat bir bilgelik ve hayat kaynağıdır. Aydınlanma dönemiyle büyük bir hız ve yoğunluk kazanan seküler kültürün, her alanı kuşatmasıyla, tabiatın dayandığı kutsal kültür bütünüyle gözardı edildi. Hayat gibi, tabiat da bütün boyutlarıyla sekülerleştirildi.

Peter Senge “Beşinci Disiplin” isimli kitabında geliştirdiği “Öğrenen Organizasyonlar” yaklaşımıyla, öğrenmesini öğrenme yolunda yeni düşünme ve görme yöntemleri geliştirmiştir. Senge arkadaşlarıyla bir halka oluşturarak, konuşa konuşa, dinleye dinleye, gözleye gözleye yazdıkları, “Presence” ismini verdikleri kitaplarında, Dr. Masaru Emoto'nun “Messeges from Water” adını verdiği kitabından yola çıkarak, bilgelikle bilgiyi harmanlayarak, tabiatla iletişim ve etkileşime geçmenin ve öğrenmesini öğrenmenin yöntemlerini araştırırlar.

Anadolu insanının kültüründe, eylemler düşüncelere bakarak değerlendirilir. İnsan düşündüğünü eyleme dönüştürür. Eylem görünmeyen dünyadaki düşüncenin görünen dünyaya yansıyan gölgesidir. Eylem düşüncenin kristalleşmesidir. Hayatın yaşanır kılınması, herkesin düşüncesini güzelleştirerek, eylemlerini güzelleştirmesine bağlıdır. Düşünceler güzelse, bütün eylemler güzeldir. Düşünceler güzel değilse, onlardan doğan eylemlerde hiçbir güzellik bulunmaz. Bunun için, Anadolu'da bir insana kırk kere sen güzelsin denilirse, o insan güzel olur denilir.

Emoto, durur gibi akan, akar gibi duran, düşünce ve eylem kaynağı suya hayrandır. Dünyanın yüzde yetmişi sularla kaplıdır. İnsan bedeninin yüzde yetmişi de, sudan oluşur. İnsan iç ve dış dünyasıyla bir su ülkesinde yaşar. Tabiatın ana unsurlarından biri olan suyu tanımadan, insanı tanımak çok zordur. Hem sert, hem yumuşak olan suyun sırrı, hayatın sırrıdır. Emoto çektiği fotoğraflarla temiz suların kristallerinin düzgün ve düzenli, kirli suların kristallerinin de şekilsiz ve dağınık olduğunu göstermiştir.

Emoto, biyolojik olarak bütün canlılığını yitiren damıtık suyun zayıf ve şekilsiz olan kristallerinin, güzel müzik ve tatlı sözlerle, güçlü ve düzgün kristallere dönüştüğünü yaptığı çalışmalarla ortaya koyuyor.

Su gibi, tabiatın diğer üç unsuru da güzel insanların elinde güzellikleri, çirkin insanların elinde de çirkinlikleri büyütür.

Dört unsuruyla birlikte tabiat canlıdır. Tabiatı cansızlaştırmaya çalışanlar, tabiattan önce kendilerini cansızlaştırırlar.

Düşünce ve eylem, insan ve su gibi, birbirleriyle iletişim ve etkileşim içinde olan bir bütündür.

Düşüncenin güzelliği eyleme, eylemin gücü düşünceye yansır.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Ankara Ankara sudan yana bahtı kara Ankara! 2007 yılında yaşadık ve tanık olduk böyle bir kuru bir sayfaya mı diyeceğiz. Hastaneler ameliyatlarını erteledi. Tuvaletlere kilit vuruldu.

Muhabirler dalga geçercesine susuz yemek tarifleri aldı aşçılardan mı diyeceğiz.

Türklerin medeniyeti bir su medeniyetidir. Türkiye'yi yönetmeye talip olanlar önce bunu bilmeli.

30 Haziran 2000 tarihinde yayınlamış olduğum yazıyı tekrar yayınlayarak Ankara'nın susuzluğunu protesto ediyorum.

————-

Su hayattır. Ve hayat sudur. Akıp geçer. Her medeniyetin kendini bulduğu, kendini bulup da seyre baktığı aynası muhakkak vardır. Türklerin kurmuş olduğu medeniyetler kendi yüzüne bakmak için daima suları seçti. Güzelliğin doruk noktası su idi. Ve “su gibi güzel” deyimi güzelliğin en berrak ifadesi olarak yaşadı dillerde. Türklerin medeniyetinin bir su medeniyeti olarak izi sürülsün diye, güzellik ve hürmet daima su üzerinden ifadelendirilmiş “su gibi aziz olasın” en makbul duadan sayılmıştır.

Eskiler “nan-ı aziz, ab-ı leziz diyerek” ağız tadını ekmek ve suya gösterdikleri hürmet oranında yakalayacaklarına inanıyorlardı. Bir yerden bir yere göçenler için konaklama makamı bir pınarın başı ile salkım söğütün eşlik ettiği yer. Suyunu bulanlar ekmeğini taştan çıkarmak için yeni buldukları mekana yerleşiverirler. Yerlerin sırrı ta Kutadgu Bilig'ten bu yana ifşa edilmektedir. “Ev almak istersen evin komşusunu sor; Yer almak istersen, yerin sularını sor!..”

Suyun törensel bir değer taşıması orta Asya kültürüne kadar uzanır: “Başkurt Türklerinde gelinler, kayınbabalarının, su içtiği pınarların, ırmakların ve göl sularının kıyılarına götürülür. Gelin bu sulara paralar atarak, selam verir. Bu gezide bu suları iyi bilen yaşlı bir kadın kılavuzluk eder. Buna su gösterme töreni denir.”

Dağ başlarını köy niyetine mekan tutanlar, pınar başlarını köy edinip, köyün her mevkiini sahip olduğu pınara göre adlandırarak, kara pınar, duru pınar, sarı pınar, diye isim veredursun; şehrin efendisi pınar başına uzak düşmenin hasretini, huzura gelmiş bir bardak suda lezzetin bütün renklerini keşfederek aşar. Öylesine su erbabıdır ki, Amiral Sir Henry Wood'a “Bir Türk yudumladığı suyun hangi pınar ve kaynaktan çıktığını bilir” dedirtecek kadar su konusunda rütbe ve mevki sahibi olduğunu her yudumda ispat eder.

Çok değil daha elli yıl öncesine kadar, Taşdelen'in, Hünkar'ın, Çırçır'ın, Karakulak'ın, Hamidiye'nin erbabı aramızda idi. Hatta sonunculara ben dahi yetiştim desem inanır mısınız? Rahmetli büyük annem ilk defa evine gittiği ev sahibinden bir bardak su istediğinde kendince en büyük iltifatı “suyunuz da pek güzelmiş” ifadesi olurdu. Su güzel ve bol ise, hayat da güzel ve bereketlidir çünkü.

İstanbul'un suları sudur da, Anadolu'nun suyu su değil midir? Sürgüne giden bir paşanın önüne konan her bardaktan sonra “su güzel şey amma velakin ille de Taşdelen” diye Taşdelen suyuna ağıt yakmasından bir hayli rahatsız olur sürgündeki vilayetin önde gelenleri. Paşanın beğenmesi için civar bölgelerdeki bütün suları sırayla paşaya takdim ederler. Hayır “ille de Taşdelen” der de paşa başka bir şey demez. Düşünülür taşınılır paşanın Taşdelen aşkının hiç de doğru olmadığını ispat etmek üzere İstanbul'dan Taşdelen suyu getirtilir. Taşdelen, Kaçkar suyu denilerek paşaya ikram edilir. Paşa bir yudum içer ve kendinden geçer. Bir daha içer. Taşdelen ile arasındaki benzerliğe iyice şaşırır “Allah, Allah demek Taşdelen'in bir kolu da Kaçkarlara uzanıyor” der.

Taşdelen de Taşdelen'dir hani. Mısır'ın, Arabistan'ın prensleri bir yudum su için ille de İstanbul'dan Taşdelen suyu beklerler.

Sıcak yaz günlerinde bir bardak soğuk sudan daha lezzetli ne olabilir diyenlerin sayısı gittikçe azalıyor. Susuzluğunu gidermek için meşrubata ya da bir bardak çaya hücüm ediyor insanlar. Çünkü nicedir “sudan ucuz “ deyimi yalan ve yavan bir söz hükmünde. Sudan pahalısı yok. Ecdadın su zevkini miras olarak devam ettirenler Taşdelen, Çırçır diye sıralamıyor belki ama herkesin kendince bir su markası yine de var. Ama markalı sular artık İstanbul'dan değil Anadolu'dan geliyor. Uludağ'ın eteklerinden, İzmit'ten, Tokat'tan.

Evet biraz önce okuduğunuz satırlar her birimizin bilincinde büyük hikaye olarak kayıtlı olmalı. Küçük hikaye kısmında ise deniz kenarında abdest alan dervişin hikayesi. Bilirsiniz yeni derviş abdest alırken kolunu dalgınlıkla dört defa yıkar. Yanındaki arkadaşı ikaz eder: “İsraf ettin!” Taze derviş şaşırır. Ummanın bitip tükenmez suyunun başında israf etmek ne ki! “Senin israfın” der arkadaşı, “senin bir şeyi gereğinden fazla kullanmandır. Bir şeyin çokluğu ve bolluğu senin onu çok ve bol kullanmanı gerektirmez.”

Kapitalist zihniyetin asla anlayamayacağı ilke!!!

Sorumlusu kim olursa olsun yöneticiler neticeye bakarak bize asla yakışmayan başkent görüntüleri ile başa çıkmanın yollarını bir an önce bulmalı. Türkiye'nin bir su politikası yok. TEMA'nın Anadolu'da gerçekleştirmeye çalıştığı sulama projelerinin her yere yayılması için bir an evvel kampanyalar yapılması gerekiyor. Aksi halde bir oldu bittiye getirerek, suların özelleşmesine razı etmek için kırk satır mı kırk katır mı seçeneğine maruz bırakıldığımızı düşüneceğiz.

Ne kırk katır ne kırk satır. İlle de yer altı sularının bütün Türkiye'de doğru kullanılmasını, boşa akan suların önünün kesilmesini, akan suyla tarım yapılmasının artık tarih olmasını talep ediyoruz.

Toprağı bol olasıca Huxley “Tecrübe başımıza gelen değildir” der. “Başımıza gelen ile ne yaptığımızdır.” İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Kadir Topbaş'ın Ankara görüntülerinden fena halde tecrübe sahibi olduğunu düşünüyoruz.

Umarız yanılmıyoruzdur. (Fatma K.B.- Yeni Şafak)

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

ilgili konu : 2070 YILINDA GÖNDERİLMİŞ BİR MEKTUP

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Yazının başlığı, Mülk suresinin son ayetinden. Ayetin tamamı şöyle: “Sor onlara: Hiç düşündünüz mü; eğer suyunuz tükenirse, size temiz suyu kim getirecek?” (67:30)

Mülk suresinin önemine ve sık okunmasına dikkat çeken rivayetlerin tümü, “surenin anlamına” dönük olarak anlaşılmalıdır. Surenin önemi muhtevasından kaynaklanmaktadır. Ve bu muhteva içinde, böylesine mucizevi bir ihbar da yer alır. Öyle bir ihbar ki, 1400 yıl öncesinden muhtemel bir felaketi önceden ima ve ihsas ediyor:

“Eğer suyunuz tükenirse, size temiz suyu kim getirecek?”

Sahi, kim getirecek?

Soruyu soran vahiy, cevabı “Rahman olan Allah” biçiminde vermemizi istiyor. Neden Rahman? Zira su, onun sonsuz rahmetinin bir tecellisi. Onun sınırsız merhamet ve şefkatini temsil ediyor.

Daha düne kadar yağmurun adı işte bunun için “rahmet” idi. Sanki bizler yağmura rahmet dedikçe, yağmur da bizim için hep rahmet oldu. Yağmura rahmet demek, zımni bir duaydı sanki. Ne zaman ki yağmura “rahmet” diyen tasavvur gitti, yağmur yağdıysa zahmet oldu, yağmadıysa felaket oldu.

O soru orada duruyor: “Eğer suyunuz tükenirse, size temiz suyu kim getirecek?” Cevabımızın “O sonsuz merhamet sahibi” olmasını istiyor sorunun sahibi?

Su, işte bunun için azizdir. Zira “el-Aziz” olanın bir ikramıdır. Hayatı suya, suyu hayata o bağladı. İşte bunun için su verene “su gibi aziz ol” derler. Su, aziz diye sıfatlandırılır; zira her yerde bulunduğu halde değerinden hiçbir şey kaybetmez. Bu bağlamda Allah'ın El-Aziz olmasının manasını da varın siz düşünün.

“Nezzelna”nın anlamı “biz indirdik” demektir. Bu ibare, aynen hem vahyin indirilişi hem de suyun indirilişi için kullanılır. Vahiy mucizedir, su da öyle. Vahiy hayattır, su da öyle. Vahiy canlıdır, su da öyle. Şu var ki, vahiy çölleşmiş yüreklere hayat verirken su ölü toprağa hayat verir.

Suyun mucize, suyun hayat, suyun canlı olduğuna inanmayanlar için su molekülü, iki hidrojen bir oksijen atomundan oluşmuş bir kimyasal bileşiktir. Onlar için su H2O'dur. Sadece kimyasal bir formül.

“Hidrojen orda istemediğiniz kadar, oksijen de? Hadi ne duruyorsunuz, müminlerin gözüne soktuğunuz ne idüğü malum gelişmişliğinizle siz de yapıverin” deseniz, gözünüze bön bön bakmaktan başka yapacakları bir şey yoktur.

Suyun ilahi bir ikram olduğuna inanmazlar ki, suyun mucize olduğunu bilsinler. Suyun tıpkı ayet gibi “inzal edilmiş” olduğuna inanmazlar ki, onu okumayı kabul etsinler.

Bunu anlamayan, “Irmağın kenarında abdest alıyor olsan da suyu israf etme” diyen İslam'ın asil çocuklarını da anlamazlar. “Su ortaktır” diyen Peygamber'i de anlamazlar. Sahipsiz bir deveyi önce susuz bırakan, Allah'ın elçisi o devenin su içme hakkını savunduğu için ona hakaret eden ve deveyi de işkenceyle öldüren Semud uygarlığının, bu yüzden helak edildiğini de anlamazlar.

Bu yüzden onlara duayı anlatmak, deveye hendek atlatmaktan daha zordur.

İlginç bir benzerlik; Mekke müşriklerinin de hayatlarında dua yoktu. Bir farkla ki onlar yağmuru Allah'ın yağdırdığına inanıyorlar, fakat onu uzak ve dünyaya karışmaz tanrı olarak tasavvur ediyorlardı.

Bunların hayatında da dua yok. Dua yok ama envai çeşit icad edilmiş seküler kutsallık var. Burç var, uğur var, uğursuzluk var, 13 rakamı var, yoğa var, transandantal meditasyon var, papaza okunma var, dilek var, Bayan Mataji'nin ayaklarını yıkama var, Anıtkabir'den istek isteme var, ölülerden medet umma var…

Bunlar hurafe olmuyor, yağmur duası hurafe oluyor.

Size bir şey diyeyim mi: 'Yüreksel' kuraklık, küresel kuraklıktan bin kat daha beter. Topraklarımızdaki çölleşme ne ki? Asıl çölleşme bazılarının yüreklerinde. İnkâr her çağda ve her zamanda oldu, olacak. Ancak inkâr, adı üstünde inkâr olduğu için inkâra davet edilmez. Çünkü inkar “yok” ile özdeştir ve yoka davet olmaz. Fakat bizdeki inkârcı güruh yoka davetle de yetinmeyip, varı yok etmeye çalışıyor. Galiba başımıza gelen en büyük felaket de bu.

İlahi kelam öyle diyor: “De ki: Duanız olmasaydı, Rabbim size ne diye değer verecekti ki?”

Neymiş? Dua bir değer meselesiymiş? Değer düşmanlarından, duanın değerini anlamalarını nasıl bekleyelim?

                                                ( Sami Hocaoğlu-Yeni Şafak )