Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

SELAM ARKADAŞLAR FIRAVUNLA TARİKATÇILARIN ORTAK ÖZELLİĞİNİ ANLATAN Bİ KİTAPTAN ALINTILAR YAPACAĞIM ÇOK İLGİNÇ BENİM İLGİMİ ÇEKTİ.YAZAR KONUYU ÇOK GÜZEL ELE ALMIŞ.

Şeyhler de Firavunlara benzerler

Nil'in yarattığı bolluk, bereket içindeki ülkeden.

-Bolluk, bereket içindeki bir ülkede acıların yaşanması... Bir çelişki değil mi bu?

Çelişki. Doğal bir zenginlik var, topraktan hayat fışkırıyor. İnsanlar ise, yaşayan bir ölüden farksız. Maalesef bu çelişki yüzlerce yıl yaşanmıştır. Yeryüzünün en anlamsız acılarının topluca yaşandığı bir dönemdir bu.

-Çok kesin konuşmuyor musun?

Konuşuyorum. O insanları yakından tanıdım. Onlardan geriye kalan sfenksleri, mumyaları, heykelleri yeterince inceleyen her hangi birinin de, benim gibi düşüneceği kanısındayım. O insanların yüzleri... o insanlardan kalan kalıntıların yüzleri... onları okumasını Duygu ve düşüncelerini yitirmiş, kendi içlerine kapanmış insanların yüzleri. Gergin, donuk, neşesiz... Adeta ölüm korkusuyla kıvranıyorlar. Bakışlar, duruşlar, o derece soğuk ve duygusuz ki... Cendereye sıkıştırılmış gibiler. Şiddetli bir baskı ve zor altındaki biri sırlarını söylememek, ağzından bir söz kaçırmamak için dudaklarını sımsıkı kapar, dişlerini sıkar ya... İşte onların yüzleri de, onlardan bize kalan yüz temsilleri de öyleydi

Öz kişiliğinin tamamen silikleşip belirsizleşmesidir. Uğradığı haksızlıklarla, hayatın karşısına çıkardığı elemlerle, ızdıraplarla savaşabilmek için kendisine yardımcı olabilecek tek gücü olan iradesini yitirmesidir. Vay onun haline! Böyle birinin çektiği acılar, onu hiçbir limana götürmez. Acıları anlamsızlaşır. Bu acıklı durumdan kurtulma olasılığı da hemen hemen hiç yoktur. Eski Mısırlılar da kurtulamadılar.

-Bundan kim çıkar sağlıyordu?

Tanrı krallar, yani Firavunlar

Piramitleri bilirsin. Bunlar, Firavunların mumyalarını saklamak ve korumak için yapılmıştır. NİI nehrinin sol kıyı yakınlarında çöl kumlarının son bulduğu sınırlar içindedirler. Bu mezarların yapımında kullanılan taşlar, nehrin sağ kıyısındaki taş ocaklarından çıkarılıyordu. Burası piramitlerin inşa edildiği alana da oldukça uzaktı. Kocaman taş parçalan, kayalıklardan koparılıyor, kilometrelerce taşınıyor yüz, yüz yirmi metre yükseğe çıkarılıyordu. İnsanlar, bu taş taşıma işleminde de, piramitlerin yapımında da en ilkel araçlardan yararlanıyorlardı. İnsanlara, böylesine zahmetli bir işi, hiçbir bedel ödemeden yaptırabilmenin en kolay, belki de tek yolu, onların beyinlerini ve ruhlarını ele geçirmektir.

-Nasıl insanlardı bu zavallılar?

Dediğin gibi zavallıydılar. İnsanca, rahat ve neşe içinde yaşama hakkına sahip olmayandılar. Köle olarak doğuyorlar, esir gibi çalışıyorlar, insanlığın, hakkın ne olduğunu bilmiyorlardı. Bildikleri tek şey gece gündüz kırbaç altında, tanrılık iddiasındaki firavunlar için çalışmaktı.

-Kendileri için

Hayır, hiçbir şey yapmıyorlardı. Kendileri için bir şey yapmanın ne demek olduğunu bilmiyorlardı. Sürekli bir dış baskı altında ve sanki iki kuvvet arasında sıkıştırılmış ve ezilmiş durumda yaşıyorlardı. Bu yüzdendir ki, her nerede ve işte olursa olsun ortaya çıkmaktan ve bir varlık göstermekten korkuyorlardı.

-Ya iç dünyaları?

Tabii ki onlar da bizim gibi insandılar. Düşünceleri, duygulan, hayalleri vardı, tutkuları vardı. Ne yazık ki, her şey ruhlarının derinliklerine çekilmişti. İstekleri yalnızca dıştan gelen baskılarla değil, içlerinden gelen baskılarla da güçsüz/eşiyordu. Bu nedenle duyguları, düşünceleri, tutkuları kımıldamağa, su üstüne çıkmağa fırsat bulamıyordu.

Akılların ve ruhlarının zincire vurulmasından , kör bir inanca saplandırılmış/ardı. Kör ve anlamsız bir inanç... İnsanın zihnini ve ruhunu körelten, dolayısıyla da insana hayatı zehir eden bir inançtı bu. Firavunların, kahinleri aracılığıyla kontrol ettikleri bu din, insanın ruhunu söndürüyor, aklını öldürüyordu.

DEVAMI    AZ SONRA....

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

      FİRAVUNLAR veTARİKATÇILAR IN DEVAMI.....

-Nasıl yapıyorlardı bunu?

Firavunların düşünürleri, kahinleri Mısırlılar'a gerçek hayatın bu dünyada değil, öteki dünyada olduğunu, gerçek evin mezardan başka bir şey olmadığını telkin ediyorlardı, sonra bu dünya için emek harcamanın tamamen lüzumsuz olduğu inancını insanların kalbine yerleştirmek için her şeyi yapıyorlardı. Bu inançlar, türlü yollarla ve törenlerle destekleniyordu. Zaman zaman bir ölünün mumyası, insanlar arasında dolaştırılıyordu. Böylece ölümün dimdik ayakta beklediklerine inanırlardı.

-Böylece ölüm korkusundan uzak olmak ve rahat yaşamak düşüncesine bile yaklaşamıyorlar.

-Ne anlatıyordu bu kitap?

Hayatı değil tabii ki. Ölüleri, ölülere yapılacak dinsel törenleri, ölülerin gömülmesiyle ilgili işlemleri falan. Ayrıca ölünün mezara gömüldükten sonra karşılaşacağı hesap verme ve yargılanma gününü. Ölüler Kitabı, bunları uzun uzun hikaye ediyordu.

. İnsanın sağlığında, yeryüzü hayatının rahatlık ve ferahlık içinde yaşaması bu kitaba göre önemsiz ve gereksiz bir şeydi. Firavunlar, halkın bütün dikkatini, ruh ve akıl güçlerini, ölüm olayı ve ölünün cesedi üzerine çekmekte oldukça becerikliydiler. Böylece her şey ölüler için anlayışı Eski Mısırlıların hayatını yönetti. 

-Bu insanlar, yazgılarını değiştirmek için hiç mi çaba göstermediler?

Buna izin verilmiyordu. Zaten acıklı bir durum ve ruhsal çöküntü içindeydiler. Vücutça son derece yorgun ve bitkin, bütün canlılıklarını, dayanıklılıklarını kaybetmiş durumdaydılar. Firavunların adamları tarafından yapılan telkinlerle, ızdıraplannı unutmaya zorlanıyorlardı. Tanrılara karşı işlemiş olduklarına inandırıldıkları günahlarını, tanrıların ayakları dibine döküp sermek için tapınaklara götürülürlerdi. İhtiyaç duydukları ruhsal ve kutsal huzura, buralarda kavuşacaklarını inandırılmış/ardı.

Tapınağa ruhça rahatlamak için gelenler gerçek hayattan uzaklaşır, hayat olaylarından büsbütün ayrı kalırlardı. Neşelerini ve yeryüzünde heves ve şevkle çalışarak yaratıcı iş görmek isteğini kaybederlerdi. Bu piramitler yalnızca Firavunların değil, nice duyguların, tutkuların, yaşamların da mezarı oldu.

 İnsanı hayvanlar gibi çalıştıran, fakat ona insanca yaşama hakkı vermeyen Firavunlar, yalnızca kendilerini düşünüyorlardı. İnsanları, zincirlere vurup inim inim inletirken, kendileri cennet gibi bahçeler içindeki saraylarında, kraliçeleri, çocukları, akrabaları ve soylu/arıyla birlikte zevk sefa içinde yaşıyorlardı. Adlarını unutturmamak için milyonlarca insanın yaşamını bozuk para gibi harcıyorlardı.

 -Tıpkı bizdeki tanrılık taslayan şeyhler gibi. Şeyhler...  Evet,  onlardan kimileri de yeryüzünü tanrı adına yönettiklerini iddia ederler. Firavunların halkına yaptığı zulmü,   onlar  da   kendilerine   bağlı   aklı   ve   ruhu   uyuşmuş müritlerine yaparlar. Bu türden şeyhlerin, Firavunlardan pek farkı yoktur. Amaç ve yöntemlerinde benzerlikler çoktur.

Küskün ve öfkeliydim.

Ruhsal durumumu en iyi anlatan sözcüklerdi bunlar.

Anlamsız inançlara saplanmak, beni hayatı çok kötü bir noktadan, çok ucuz, çok bayağı bir pencereden seyretmek mecburiyetinde bırakmıştı. Onu, her istediğini kendine bağlı gönüllü kölelere yaptıran, hiçbir şeyin bedelini ödemeyen, eline geçirdiği her şeyden yararlanmaya çalışan, insanları kullandıktan sonra şekeri alınmış bir çikleti fırlatır gibi fırlatan bir din çapkınının gözleriyle görmeye zorlandım.

Kendi benliğimi yadsıyarak...

Safiyane duygularla kendisine bağlı insanları, çıkar çarklarının salt bir dişlisi olarak algılayan bir adamın bakış açısıyla, yaşamın bir diliminde dahi olsa, yaşam görüşü oluşturmaya çalışmak, insanı dayanılmaz bir eksiklik duygusuna itiyor.

İnsanı intihara götüren duygulardan biri olmalı bu.

Yaşanmamışiığın, aldatılmışlığın kavranması ve düş kırıklığının yaşanmasıyia filizlenip, aşağılanmalarla, hiçe sayılmalarla devleşen eksiklik duygusu, acıları çoğaltıyor.

Yedi yıllık tarikat yaşantım, bana hiçbir şeyin acılardan daha hızlı gelmediğini öğretmişti. Hele benim gibi çıkar hesapları yapmadan, gerçek kimliğini bilmediğiniz bir şeyhe mürit olmuş, tarikatta dönen entrikaları, katakullileri ruhunuzun olgunlaşması için gerekli vesileler olduğuna inanmışsanız, acıların miktarı daha artacak, geliş hızları daha da süratlenecektir.

Riyasız mürit bu acılardan haz duyar.

Çünkü; insanın acı çekerek olgunlaşacağına, acıların insanın efendisi olduğuna, büyük sadetlerin büyük acıların yanı başında konumlandığına inanmıştır, daha doğrusu inandırılmıştır.

Bu katianıimazligı şeyhine olan sevgisi ve mağlılığıyia aşmaya cabalar. Şeyhin göksel gücünün, yaralarını onaracağına inanır. Onun her şeyden haberdar olduğunu, kendisini ihvanlarıyla bir nefs sınavına tabii tuttuğunu düşünür ve bu sınavı başarıyla atlatacağı düşüncesiyle rahatlar.

Böylesi sanılar, müridi ümitvar yapar.

 DİYE DEVAM EDİYOR YAZAR ..DAHA Bİ ÇOK BENZERLİKLERİ ANLATIYOR..